در اکثر مواقع در این فکریم که با داشتن آسایش و رفاه مادی در زندگی، ویا با داشتن خاطری آسوده از سلامت جسمی و روانیِ خود به سعادت کامل دست یافته‌ایم.
شاید این موارد در بسیاری از اوقات در زندگی، راضی کننده باشد، اما از دیدگاه علم عرفان، فرمول سعادت فراتر از این‌هاست.

در واقع فرمولی که علم عرفان ارائه می‌دهد، انسان را به اکسیری می‌رساند که جنسِ زندگی در عالم ناسوت، در کنار آدم‌های اطرافمان، وصف ناپذیر و بی‌نظیر خواهد ساخت.

اولین عنصر این فرمول، پرهیز است.

وقتی از وادی پرهیز به دنیای اطراف خود نگاه می‌کنیم، از بسیاری از تنش‌ها و استرس‌های حاکم بر وجودمان کم می‌کنیم.

پرهیز از : قضاوت، خشم، حسادت، ناامیدی، بدبینی و کینه، و هر رفتاری که ناخودآگاه ما را به دام کشمکش‌های ذهنی و حتی فیزیکی می‌کشاند.

برای رسیدن به این درجه از پرهیز، ابتدا باید سکوت را تمرین کنیم.

مراقبه از نوع سکوت و عمیق شدن در خود، روزانه به مدت حتی ۱۰ دقیقه،
به مرور کمک می‌کند تا در مقابل هر کنش و رفتاری نامتعادل که از دیگران سرمی‌زند، بلافاصله واکنش نشان ندهیم.

و به تدریج به درجات بالایی از آگاهی برسیم.

با پرهیز، عضلاتِ معنویِ خودِ واقعیِ وجودمان را، تقویت می‌کنیم.
در نتیجه کمتر دچار جهل، در مواجهه با عواملِ خشم برانگیز خواهیم شد.

عنصر دوم فرمول سعادت، شکرگزاری است.
شکرگزاری عمیق و موثر، در سه بُعد، کلامی و احساسی و رفتاری تعریف می‌شود.

این نوع شکرگزاری ما را از شرطی‌سازیِ داشته‌های مان رها می‌کند.

هم‌چنین سبب می‌شود تا به مرور، حتی در مقابل اتفاقاتی که بنظر بد جلوه می‌کنند، با بینش عمیق‌تری، در تصمیم‌گیری و انتخاب‌های خود اقدام کنیم.

عنصر سوم در فرمول سعادت، تسلیم بودن در مقابل خواست و اراده‌ی خداوند است.

با تسلیم بودن در مقابل قدرت و تدبیر خداوند، فیلتر‌های منِ ذهنی، به تدریج از بین می‌روند.

و فضاگشایی ایجاد شده در ذهنِ ماباعث افزایش خرد می‌شود.

درنهایت با اجرای فرمول سعادت در زندگی، یعنی:
پرهیز+ شکرگزاری+تسلیم

عکس‌العمل‌ها و انتخاب‌های ما از جنسِ آگاهی و خردمندی می‌شود.

#عرفان
۱۱ فروردین ۱۴۰۳
مریم گل مکانی