قلب چیست؟ 

مادر بزرگم می‌گوید: قلب آدم نباید خالی بماند.

اگر خالی بماند؛ مثل گلدانِ خالی زشت است.

و آدم را اذیت می‌کند.

قلب! راستش نمی‌دانم چیست؟

اما این را می‌دانم که فقط جای آدم‌های خیلی خیلی خوب است.

«عاشقانه‌ها اثر: نادر ابراهیمی»

قلب! راستش من تا حدودی، خیلی کم، شاید بدانم چیست.

قلب، حریم خداست.

خانه‌ی پروردگاری است که سرچشمه‌ی همه‌ی خوبی‌هاست.

خداوندی که تمام خودش و عظمتش را که هیچ‌کجا، منزل و مأوایی ندارد در قلب انسانِ باایمان جای داده است.

خداوند، در وجود هیچ انسانی دو قلب قرار نداده؛ قلب یکی، عرشِ الهی هم، یکی.

قلب می‌بیند، می‌فهمد، درک می‌کند، داوری می‌کند و تشخیص می‌دهد.

اما چه کسانی در قلب ما جای دارند؟

کسانی که هم‌سایه و هم‌راز و هم‌نوای خداوند باشند.

آدم‌های یک‌رنگ و باوفا و باصفا، مهمان دل‌های ما می‌شوند.

کسانی که اهلِ دل باشند.

ما و خدا، در این قلمرو، به میزبانیِ عاشقانه‌ی کسانی که دوستشان داریم می‌رویم.

وتا ابد گوشه‌ای از قلبمان را به آن‌ها می‌بخشیم.

صدای قلب را، آرام و راستین می‌شنویم.

چرا که قلب، همان عقل باطنی و مرکز شهود و الهاماتِ ماست.

همان خِرَدی که به اللّه یکتا وصل است.

با قلب، می‌توان نور الهی را دریافت کرد و به معنویت رسید.

خود را شناخت و به خداشناسی رسید.

هرقدر صفات خداوند را بیشتر بشناسیم، با درنَوَردیدنِ قلب، سلوکِ به سمت خدا بیشتر و بیشتر می‌شود.

من قلب را این‌گونه شناخته‌ام.

کلام آخر:

 دلیل شکستنِ هیچ قلبی نباشیم.

چون خدا در قلب همه‌ی آدم‌هاست.