اسم و فامیلی من

من مریم گُل‌مَکانی هستم.

کسی با اسمم اصولن هیچ‌وقت، هیچ مشکلی نداشته.

چون اگر یاد حضرت مریم مقدس نیفتند؛ دیگه حتمن یاد گلِ مریم می‌افتند و می‌پذیرند که یه زمانی توی هر خونه‌ای، یه مریم بوده.

البته، اسم مادربزرگ پدریم رو، که خیلی هم زود از دنیا رفته، روی من گذاشتند.

و هنوزم که هنوزه خانواده‌ی پدرم منو که میبینن میگن: الهی عمرت مثل اون خدابیامرز نباشه.

مشکل من، از اون‌جایی شروع می‌شه که فامیلی من به شکل‌های مختلف تلفظ می‌شه.

اول بگم که، گل‌مکان اسم روستایی خوش آب و هوا، در ۳۵ کیلومتری مشهده.

اجداد پدری من نسل اندر نسل اهل گل‌مکان بودند و همون‌جا تولیدمثل کرده‌اند و همون‌جا هم به دیار باقی شتافتند.

و پدر من شجاعانه این زنجیره رو قطع کرده و ۱۵ سالگی تک‌وتنها اومده تهران.

القصه، خودم فامیلیم رو خیلی دوست دارم.

چون هر دفعه که کسی اون رو درست صدا می‌زنه؛ یاد روستای پرخاطره و زیبای گل‌مکان و مردم خونگرم و مهمون‌نوازش می‌افتم.

البته بماند که خودِ گل‌مکانی‌ها، مریم را مُریَم، تلفظ می‌کنند.
شاید به خاطر لهجه‌ی خراسانی‌هاست که در همه‌ی کلمات از اُ زیاد استفاده می‌کنند.
مثلاً به مَن میگن: مُ
یا می‌دونم رو میگن: مِدِنُم.

از وقتی یادمه، کمتر کسی دفعه‌ی اول فامیلی من رو با تلفظِ درست، صدا زده.
چه در زمان تحصیل و دانشگاه و چه بعدترش، تدریس و مدرسه.
طی ۳۰ سال تدریس هم، هر سال اولِ مهر من این مشکل رو داشتم.

برای همین اولِ بسم‌اللّه، توی هر کلاسی که می‌رفتم روی تابلو اسم و فامیلم رو با حرکاتِ روی حروف، یعنی اِعراب، به‌طور کامل و واضح می‌نوشتم.
این‌طوری تا آخر سال از این بابت خیالم راحت بود.
اما در جاهایی که اولین بار از روی مثلن، پرونده‌ی پزشکی، دفترچه‌ی بیمه و یا کارت شناسایی صدام می‌کردند؛ امکان نداشت درست و درمون، فامیلیم رو به زبون بیارن.

البته تا حدودی هم حق داشتند.
چون همه‌جا بدون استثناء فامیلی من رو، سرِ هم ثبت کرده بودند.
نمی‌دونم چرا حتا روی کارت‌های بانکی هم نوشته شده «مریم گلمکانی».

به‌هر‌حال، یا گُلَمکانی یا گِلِمکانی یا گُلِمکانی، صدا می‌کردند.
وای به روزی که سرکشِ «گ» جا می‌افتاد.
اونوقت می‌شدم، کَلَم کانی.
کَلَم رو دیگه کجای دلم بذارم.

من که با فامیلیم مشکلی ندارم.
اما گویا، سیستم کامپیوتریِ همه‌ی اداره‌ها و بانک‌ها و مراکز پزشکی، تمایل زیادی به سرِ هم نوشتنِ فامیلی من دارند.
به‌همین دلیل، هر کجا که قرار باشه هویتِ خودم رو حفظ کنم، خودم اسم و فامیلم رو می‌نویسم.
و حتمن اون رو شقه شقه می‌کنم.
و بدونِ نیم فاصله، جدا جدا می‌نویسم.

تا حداقل کسانی که دفعه‌ی اول فامیلی من رو می‌خونند؛ بدونند که،

من مریم گُل‌مَکانی هستم.????