موهبت عادت‌ها

حتماً شما هم شنیده‌اید که، افکار ما به احساساتمان تبدیل می‌شوند.
احساسات ما به رفتار ما و رفتار ما، به عادت‌های ما تبدیل می‌شوند.
در نهایت عادت‌ها شخصیت ما را شکل می‌دهند.
گاهی از برخی عادت‌های خود به ستوه می‌آییم.
اما تا زمانی که به عجز نرسیم، برای تغییر آنها هیچ اقدامی نمی‌کنیم.
عادت‌هایی مانند وابستگی به گوشی و فضاهای مجازی و یا عادت به پرخوری.

گاهی هم عادت‌های ما چنان در جهت مثبت شکل گرفته‌اند که بخشی از ناخودآگاه ما شده‌اند.
حتی به دلیل روتین بودن، به چشم عادت به آن‌ها نگاه نمی‌کنیم.
مانند عادت به ورزش روزانه و یا نوشتن شکرگزاری.

در کتاب هفت عادت مردمان مؤثر
اثر استفان کاوی،
به هفت عادت، به عنوان موهبت‌های خاصِ انسان اشاره شده است.

عادت اول:

کنش‌گر باشید.
کنش‌گرایی به این معناست که، همواره به کاری فکر کنید که از دستتان برمی‌آید و روی آن کنترل دارید.
در اینجا نویسنده از دایره‌ی نگرانی‌ها و تأثیرگذاری حرف می‌زند.
وقتی نگرانی‌ها را لیست می‌کنیم، مسائل زیادی وجود دارند که در کنترل ما نیستند.
ما باید مسائلی را شناسایی کنیم که می‌توانیم در قبال آن‌ها کاری بکنیم.

عادت دوم:

در ذهنتان، از آخر شروع کنید.
هر چیزی ابتدا در ذهن و سپس در واقعیت خلق می‌شود.
مراسم خاک‌سپاری خود را مجسم کنید. ببینید دوست دارید افراد مختلف در مورد شما چه بگویند.
حالا به امروز نگاه کنید و ببینید آیا کارهایی که می‌کنید در راستای آن حرف‌هاست.

عادت سوم:

اولویت را به چیزهای مهم‌تر بدهید.
و آن‌ها را به‌عنوان اولین کار در نظر بگیرید.
این عادت، عادتِ مدیریت شخصی‌ست.
کارگزار ارزش‌هایتان باشید.
نه کارگزار آرزوها و انگیزه‌های آنی، که در هر لحظه دارید.

عادت چهارم:

برنده/برنده بیندیشید.
این تکنیک نیست، بلکه فلسفه‌ی تعاملات انسانی است.
این فکر درست نیست که برای بردنِ شما، باید کسی بازنده باشد.
بنابراین به کمک کردن به دیگران هم فکر کنید.

عادت پنجم:

ابتدا دیگران را درک کنید، سپس انتظار داشته باشید درک شوید.
این عادت، کلید برقراری روابط با دیگران است.
کاوی با این عادت، بر تقویتِ عادت گوش دادنِ بادقت به دیگران، قبل از حرف زدن تأکید می‌کند.

عادت ششم:

انرژی گروهی ایجاد کنید.
همواره این اصل را در نظر بگیرید که کل، بزرگ‌تر از مجموع اجزاء است.
بنابراین همواره دنبال فرصتی برای همکاری و جذب گروه باشید.

عادت هفتم:

برای تیز کردن اره وقت بگذارید.
استفان کاوی این عادت را، عادتِ بازسازی می‌داند.
این عادت با احاطه‌‌ی همه‌ی عادت‌های قبلی، آن‌ها را قادر می‌سازد تا رخ دهند و رشد کنند.

انسان در تمام ابعاد ، همواره نیاز به نوسازی، و توسعه یافتن دارد.
در این‌صورت تغییر و رشدِ مستمر را در زندگی خود تجربه می‌کند.