زیاده‌گویی

برای چیرگی بر گفتار، از زیاده‌گویی پرهیز کنیم.

با خویشتن‌داری و متانت، خود را به سکوت عادت دهیم. زیرا زیاده‌گویی مانعِ دست‌یابی به ارتباطِ موثر است.

با اجتناب از زیاده‌گویی، فضایی امن در ارتباط کلامی با اطرافیان ایجاد کنیم.

زیاده‌گویی، تاثیر جملات‌مان را کم‌رنگ می‌کند.

زیاده‌گویی، باعث هدررفتنِ سرمایه‌ی ارزشمندِ وقت‌مان می‌شود.

زیاده‌گویی، سبب کاستیِ منزلت و مقام گوینده می‌شود.

شهوتِ زیاده‌گویی، انسان را به وادیِ گناهان زبانی می‌کشاند.

زیاده‌گویی، از خردورزی و اندیشه در گفتارمان می‌کاهد.

زیاده‌گویی، بازدارنده‌ی شناخت، از نیازها و مشکلات شنونده است.

زیاده‌گویی، موجب ملال و خستگی شنونده می‌شود.

زیاده‌گویی، فرصتِ تمرکز بر آموختن و یادگیری از گفت‌وگو با شنونده را، نابود می‌کند.

«آرتور شوپنهاور، در کتابِ حکمتِ زندگی» می‌گوید:
«صلاح در این است که، آدمی شعور خود را با نگفتن نشان دهد نه با گفتن. زیرا سکوت، از هوشمندی است و گفتن از خودپسندی.»

✍مریم گل مکانی