عشقِ بی‌پایان امروز در دومین جلسه‌ی کارگاه داستان‌نویسیِ کارنامه، استاد سروش صحت از ما خواستند احساس‌مان به نوشتن را در چند خط بنویسیم. راستش کار

یک گونی فندق قسمت اول   _بچه‌ها خانم اومد. برپااااا. _بفرمایید دخترای گلم، سلام خوبید؟ _سلام خانم. اگر موضوع انشاهای شما بذاره، بله خوبیم. آخه

چرا داستان‌نویسی؟   مدتی است به نوشتنِ داستان علاقه‌ی زیادی پیدا کرده‌ام. احساس می‌کنم در قالب شخصیت‌های داستانم می‌توانم احساسات و ادراک خود را از

مراقب «مار کبری» باشیم _نورا جان چرا انقدر مدادت رو می‌تراشی؟ نوکش که به اندازه کافی تیز هست. _آخه خانم معلمم گفته هر کس مدادهای

نورِ اندیشه‌ آدم‌ها به اندازه‌ی عزیزبودن‌مان از ما دلخور می‌شوند، نه به اندازه‌ی اشتباهاتِ ما. جایی که احساس کردم دنیا برعلیه من است، همان جا

می‌خواهم از فانتزی‌هایم بگویم. می‌خواهم پرنده شوم. به آسمان‌ها پربگیرم. پشت ابرها پنهان شوم. سایه‌بانِ وسعت دریا شوم. اوج‌گیرِ کرسیِ گردون شوم. هم‌جوار هیبتِ خورشید